Een heerlijke, ontspannende, gezellige fiets4daagse werd het dit jaar van 18 t/m 21 juni, maar ook vol verrassende activiteiten onderweg. Met z’n 19-en trokken we door het Brabantse en Noord-Limburgse land op weg naar Venray van waaruit we de omgeving uitgebreid zouden gaan verkennen en we drie nachten sliepen.
Bij de start vanuit het Senioren Trefpunt zagen sommigen van ons op hun mobieltje al een fikse bui onze kant opkomen. En die kwam er ook echt, zelfs meerdere keren op die dag, Maar regencapes boden steeds voldoende soelaas.
Onze wegkapitein deze dagen was Sjef van Gastel, die samen met Hans Roosing een boeiende route had uitgestippeld, te midden van veel groen, elke dag ca. 65 kilometer over verkeersluwe binnendoor wegen en -paden. Om de ca 17 kilometer legden we aan op een terrasje om zogenaamd “bij te tanken” met koffie/thee/fris en met altijd iets lekkers erbij. Een vernuftig bonnensysteem hadden Sjef en Hans daarvoor ontwikkeld. Nooit op deze tocht hebben wij onze eigen portemonnee hoeven te trekken.
Hotelperikelen
In oktober waren ze al met de organisatie begonnen: de route van ca 65 kilometer per dag, de activiteiten onderweg, maaltijden en overnachting. Een prachtig ruim hotel hadden ze gevonden. Totdat …. de eigenaar plotseling besloot het te sluiten voor gewoon publiek. Het was het enige hotel in Venray waar we terecht konden met alle 22 mensen die zich aangemeld hadden. Een hele klus om dan snel een goed alternatief te vinden. Dat lukte – maar voor niet meer dan voor 19 deelnemers, zodat de laatste 3 aangemelde helaas niet meekonden.
Chip, put en full-swing
Onderweg elke dag een verrassende activiteit; dat was de opzet van Sjef en Hans.
En daarin slaagde ze de eerste dag al wonderwel. In de omgeving van Bakel hadden ze een ‘golfclinic’ ontdekt – een kennismaking met de golfsport. Een ervaren instructeur leerde ons hoe je precies met je hele lichaam moet slaan om het balletje zo ver mogelijk te laten komen, in welke houding, met welke slag: putten, chippen, full-swing, etc. Meestal is het een groen heuvelachtig grasveld waar het balletje terecht komt. Maar nu waren het ……de Bakelse plassen, een groot uitgestrekte watervlakte. En omdat het ondertussen weer was gaan regenen zagen we de hele plas steeds vol neerspetterende pijpenstelen. En de balletjes die wij sloegen? Die waren daartussen herkenbaar als reuze-pijpenstelen.
Venray naderend, kwamen we eerst op een minicamping met een gezellig groepslokaal, waar we aan een grote tafel ons te goed deden aan een uitgebreide barbecue met een veelvoud van vleessoorten. Zo belandden we bij ons hotel aan het plein midden in Venray.
De zon en de groene Maasduinen
De volgende twee dagen was het een en al zonneschijn. We fietsten door knusse dorpen, zoals Blitterswijk, Tienray (ijsje), Oostrum (dineren), Arcen (kasteel en watermolen), Horst (lunch), Merselo (borrel in café). We zijn vier keer met een pontje de Maas overgestoken, steeds een leuke belevenis. En met aan beide kanten altijd een lonkend terras.
Ooit geweten dat er langs de Maas ook groen begroeide duinen zijn? We fietsten in het Nationaal park Maasduinen over kronkelende paden door een uitgestrekt bos vol varens, langs braamstruiken in bloei, langs stille vennetjes en een uitgestrekt meer.
De verrassingsactiviteit op deze dag was een wedstrijdje curling onderdak (in het echt wordt het op ijs gespeeld), waar elk team 4 ‘bowls’ had om die zo dicht mogelijk bij de doelstip te schuiven, maar ook om die van de tegenstander een eind weg te ketsen.
Op de derde dag was de doortocht door Arcen verrassend, en wel speciaal de Wijmarsche watermolen nabij de kasteeltuinen. Het waterrad draaide wild rond boven de snelstromende beek. Bijzonder waren hier de drankjes op het terras met vindingrijke namen zoals Knuffellikeur, IJsvogellikeur, Kanariepiet Limoncello, Oudewijvesap en Niettepruimen brandewijn.
Hoogtepunt was vandaag het bezoek aan ‘Mind Mistery’, een wereld die onze geest deed prikkelen, een wereld van het ongrijpbare en onmogelijke, waar onze zintuigen in het ootje worden genomen. Zoals in het houten huis waarin de kleine mensen groter worden en de grote mensen kleiner, waar je tegen een plafond aan kunt lopen, een spiegeldoolhof die je bijna eindeloos doet dwalen en een ruimtewandeling tussen een wirwar van om je heen draaiende sterren en waar je je oriëntatie helemaal kwijtraakt.
Pilletjes…. voor wat?
Op de laatste avond in Venray een afsluitend diner in het hotel en daarna vertoefden we in een zaaltje van de stadsschouwburg voor een quiz over de plaatsen waar we doorheen waren getrokken.
Het was daar dat ene Kitty stilletje binnensloop en ons eerst zogenaamd namens het Venrayse gemeentebestuur bedankte voor ons verblijf. Waarna ze achter ieder van ons langs sloop voor een persoonlijk gesprekje. Ieder bood ze verschillende speciale pilletjes aan, die ergens heel goed voor waren en die we voor een fiks bedrag bij haar konden bestellen en die ze de volgende ochtend vroeg bij ieder van ons zou komen bezorgen. Een amusant optreden was het van Linda die graag in de huid van een ander kruipt.
De laatste dag fietsten we weer Bestwaarts en kregen we wederom een aardige portie hemelwater over ons heen. Maar dat werd helemaal goedgemaakt met een bezoek aan het Weverijmuseum in Geldrop, voor velen een ontdekking. Deskundige oud-werknemers vertelden ons het fijne van alle weefmachines en demonstreerden ze ook. Het duizelde hoeveel verschillende soorten weeftechnieken er allemaal waren om verschillende soorten stof te weven, met verschillende grondstoffen en verschillende weefmethodes: de oudere hand aangedreven weefgetouwen met pennen, kettingdraden en schietspoelen, de halfautomatische vlechtmachines, jacquard-damast machines, de moderne ‘luchtweefmachines’ en nog veel meer.
Weer terug in Best werden we in het Senioren Trefpunt blij verrast met een heerlijk, afsluitend Indisch buffet en daarna het vertoon van de vele foto’s die Hans gemaakt had van wat we onderweg zoal beleefd hadden. Een mooie afsluiting van vier heerlijke dagen en veel gezelligheid. Een grote pluim kregen Sjef en Hans voor alles!
Nog even terzijde: we hebben slechts twee keer een fietsband hoeven plakken. Maar dat lukte Pieter en Jan wonderwel.